ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

5 min read

Οι αρχαίοι Έλληνες άρχισαν να ασχολούνται με το κρασί μεταξύ 13ου -11 αιώνα π. Χ. Το ελληνικό κρασί αναφερόταν και σε αρκετά διάσημα συγγραφικά έργα της εποχής: στους Δειπνοσοφιστές του Αθηναίου, στην Οδύσσεια και την Ιλιάδα του Ομήρου, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και άλλα. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν ειδική νομοθεσία που να αφορά το κρασί, τον 5ο αιώνα π.Χ. Επίσης ήταν οι πρώτοι που είχαν ανακαλύψει την έννοια του terroir. Για την ακρίβεια είχαν παρατηρήσει πως συγκεκριμένες περιοχές κάνουν καλύτερο κρασί από άλλες, με τρανό παράδειγμα τον Αριούσιο Οίνο της Χίου.

Κατά την Μυκηναϊκή εποχή το ελληνικό κρασί εξαγόταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ενδιαφέρον είναι πως τα κρασιά της Θάσου που εξάγονταν έπρεπε υποχρεωτικά να είναι σε αμφορέα για να αναγνωρίζονται και να μην συγχέονται με απομιμήσεις, από τη μια, και από την άλλη γιατί ήταν πιο ανθεκτικοί στη μεταφορά. Σε αυτή τη μεταφορά οφείλει τη δημιουργία της η Ρετσίνα καθώς έβαζαν το κρασί σε αμφορείς και έπειτα σφράγιζαν το καπάκι με ρετσίνι πεύκου. Κάποιοι αμφορείς δεν έβρισκαν τον προορισμό τους και έτσι επέστρεφαν στην Ελλάδα. Ανοίγοντας κάποιους από αυτούς παρατήρησαν πως το κρασί ήταν διαφορετικό, είχε αρωματιστεί από την επαφή του με το ρετσίνι.

Παράλληλα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν το δικό τους θεό του κρασιού, το Διόνυσο. Ο Διόνυσος ήταν από τους πιο αγαπητούς θεούς και πώς να μην ήταν δηλαδή αφού ήταν ο χαρωπός θεός του κρασιού. Μεγαλοπρεπείς γιορτές με άφθονο ελληνικό κρασί, γλέντι και φαγητό διοργανώνονταν προς τιμήν του.

Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στα συμπόσια όπου μαζευόντουσαν οι λόγιοι της εποχής και φιλοσοφούσαν πίνοντας κρασί. Οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν πάντα το κρασί τους αραιωμένο με νερό (κεκραμένος οίνος) και αυτό τους διέκρινε από τους λεγόμενους «βάρβαρους» που έπιναν το κρασί τους σκέτο. Η διαδικασία είχε ως εξής, έβαζαν το κρασί σε ένα κεραμικό δοχείο που ονομαζόταν κρατήρας και το αραίωναν με νερό. Ο λόγος που το έπιναν έτσι ήταν γιατί ήθελαν να πίνουν όλη τη νύχτα κατά τη διάρκεια των συμποσίων τους αλλά όχι να μεθούν και να παραφέρονται όπως οι βάρβαροι.   

Τέλος κατά τον Ιπποκράτη, τον πατέρα της Ιατρικής, το ελληνικό κρασί αποτελούσε φάρμακο. Συγκεκριμένα το πρότεινε για την ανακούφιση του πόνου αλλά και για την απολύμανση των πληγών.

Εύα Μαρκάκη

Wine Geek