ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ANTHONY BOURDAIN

Σίγουρα κάπου θα έχει πάρει το μάτι σας ένα ψηλό, αδύνατο γκριζομάλλη με απίστευτα καυστικό χιούμορ, να τρώει βόμβες χοληστερίνης ή φίνα πιάτα 3άστερων εστιατορίων, με το ίδιο απαράμιλλο στυλ. Ο Anthony Bourdain μπήκε στο δικό μου ραντάρ ένα πολύ καυτό καλοκαίρι, περίπου 7 χρόνια πριν. Τα καλοκαίρια εγώ και η αδερφή μου κάναμε μαραθώνιους αμερικάνικων σειρών και Top Chef. Ο Anthony ήταν κριτής στο show και ναι, γέλασα πολύ με τα υπερσαρκαστικά (αλλά εντελώς to the point) σχόλια του. Τον συμπαθήσαμε αυτό τον τύπο που δε μασούσε κάστανο, τσαλακωνόταν και έλεγε ανοιχτά και ωμά τη γνώμη του. Όμως αργότερα έγινε κάτι παραπάνω για μας, κάτι σαν γαστρονομικό ίνδαλμα. Για μας αλλά και για πολλούς άλλους. Ο τύπος είχε πιεί άπειρα λίτρα μαρουβά στην Κρήτη (μετά από άπειρες ρακές), έζησε το Λίβανο σε εμπόλεμη κατάσταση ( το συγκεκριμένο επεισόδιο βραβεύτηκε με EMMY), είχε πάει για κυνήγι σκίουρου κάπου στο Τέξας (αν θυμάμαι καλά) και παράλληλα μιλούσε με τον Eric Ripert για υψηλή γαστρονομία και την αγαπημένη του μακαρονάδα με αχινό. Σε κάθε περίπτωση έδειχνε να το ζει στο έπακρον και φυσικά, να το γουστάρει. Ήταν άμεσος και ακομπλεξάριστος και είχε μια φοβερή γλαφυρότητα στις περιγραφές του που σε έκαναν να θες να φας την οθόνη, απλά για μια μπουκιά από αυτό που τρώει. Ακόμα και αν αυτό ήταν βοδινοί τένοντες σιγομαγειρεμένοι σε ζωμό με soya και chili.

Έμενα με επηρέασε λίιιιγο παραπάνω αυτός ο «τρελός» τύπος. Μια δύσκολη χρονιά με πολλές αλλαγές (if you know what I mean) που βλέπαμε το No reservations στην Ιταλία (Ρώμη, Τοσκάνη, Εμίλια Ρομάνια). Ένα ασπρόμαυρο επεισόδιο στη Ρώμη, μια βόλτα στο Roscioli, μια caccio e peppe, μια bistecca Fiorentina και ένα Uovo in Raviolo ήταν αρκετά για να μας πείσουν. Κάπως έτσι, εγώ και η αδερφή μου, η Νίνα, κάναμε το πιο τρελό-οινικό-γαστρονομικό road trip της ζωής μας στην mama Italia. Κάναμε σχεδόν όσα έκανε και φάγαμε ότι έφαγε, και κάπως έτσι ο Bourdain έγινε κάτι σα μέλος του ταξιδιού μας. Και ήταν όσο καταπληκτικό ακούγεται.  Μετά απ’ αυτό όλα άλλαξαν: η οπτική μου στη γαστρονομία, στο κρασί, στην απόλαυση. ‘Ένα δεν άλλαξε μόνο: συνέχισα φανατικά να παρακολουθώ τις περιπέτειές του Anthony μετά μανίας, προσπαθώντας να σχεδιάσω την επόμενη δικιά μου.

12 μέρες στην Ιταλία, τα βιβλία, η λατρεία στο culatello και το foie gras δεν είναι πράγματα που ξεχνιούνται οπότε αυτό δεν είναι αντίο.

Εύα Μαρκάκη

Wine geek