GARAGE WINES - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΤΟΣΟ ΔΙΑΣΗΜΑ

Ακούγοντας κανείς για πρώτη φορά τον όρο Garage wines φέρνει συνήθως στο μυαλό του την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, κρασιά που ίσως παράγονται παράνομα κάτω από το φως του φεγγαριού και καταναλώνονται μυστικά σε “Speak Easy” bars.

Στην πραγματικότητα ο όρος πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του 1990 στο Bordeaux και αναφέρεται σε κρασιά που παράγονταν συνήθως με βάση το Merlot, σε πολύ μικρές μονάδες (μερικές φορές ακόμη και σε γκαράζ σπιτιών) σε αντίθεση με τα πολυτελέστατα chateau, καθώς και σε εξαιρετικά μικρές ποσότητες. Η νέα τάση ήρθε σαν αντίδραση κάποιων παραγωγών στον μέχρι τότε παραδοσιακό τρόπο παραγωγής κρασιού στο Bordeaux, που ήθελε τα κρασιά να είναι πολύ τανικά και να απαιτούν πολύχρονη παλαίωση προκειμένου να είναι έτοιμα να καταναλωθούν. Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν κρασιά με μεγαλύτερο αλκοόλ πλουσιότερο σώμα, πιο φρουτώδη και γενικότερα πιο κοντά στα κρασιά του λεγόμενου Νέου κόσμου. Το γεγονός ότι τα κρασιά αυτά παράγονταν σε πολύ μικρές ποσότητες σε συνδυασμό με τον θόρυβο που προκάλεσε η καινούρια αυτή τάση είχε σαν αποτέλεσμα να εκτοξευτούν οι τιμές τους αγγίζοντας και πολλές φορές ξεπερνώντας αυτές πασίγνωστων Chateau.

Ο Jean-Luc Thunevin με τη γυναίκα του Murielle Andraud αγόρασαν το 1989 μια πολύ μικρή έκταση (0,6 εκτάρια) δίπλα στο Saint Emillion και έφτιαξαν το chateau Valandraud. To 1991 κυκλοφόρησαν το πρώτο κρασί του κτήματος το οποίο δεν ξεπερνούσε τις 1500 φιάλες και μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους πρωτοπόρους των garage wines. Η χρονιά του 1995 μάλιστα, βαθμολογήθηκε με μεγαλύτερο βαθμό από τον Robert Parker από αυτή του Chateau Petrus, γεγονός που συντέλεσε στην εδραίωση της φήμης του microchateau, την εκτόξευση των τιμών του, αλλά και την δημιουργία μιας τάσης-μόδας που ακολούθησαν πολλοί παραγωγοί μέσα και έξω από τη Γαλλία.

Στον αντίποδα, οι παραδοσιακοί παραγωγοί υποστήριξαν πως τα Garage wines δεν εκφράζουν ούτε το terroir της περιοχής, ούτε την τυπικότητα των ποικιλιών που χρησιμοποιούνταν ενώ εξέφρασαν και αμφιβολίες για την δυναμική παλαίωσής τους. Οι πολύ υψηλές τιμές τους έκαναν πολλούς κριτικούς να τα κατηγορήσουν ότι προορίζονταν μόνο για συλλέκτες και όχι για απλούς καταναλωτές με αποτέλεσμα σιγά σιγά η φήμη τους να μειώνεται. Μια άλλη δυσκολία που είχαν να αντιμετωπίσουν οι garasistes ήταν ότι λόγω της μικρής παραγωγής ήταν δύσκολο να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό marketing για να προωθήσουν και να πουλήσουν τα άγνωστα κρασιά τους.

Στην Ελλάδα σκεφτόμαστε αρκετά οινοποιεία που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν Garage. Ευτυχώς οι τιμές των κρασιών τους δεν είναι στα ύψη. Τουλάχιστον ακόμα…